Burkina Faso je kontinentalna država u zapadnoj Africi koja je decenijama bila Francuska kolonija pod nazivom "Republika Volta". Formalnu punu nezavisnost Republika Volta stiče 1960. godine ali ona, kao i brojne druge Afričke države koje su bile francuske i britanske kolonije, ostaje pod snažnim uticajem i u podređenom položaju u odnosu na kolonizatora.
Avgusta 1984. godine na inicijativu tadašnjeg vođe revolucije Tomasa Sankare država dobija sadašnji naziv. Burkina Faso u prevodu sa jezika Mosi koji u toj zemlji govori većina stanovnika znači "Zemlja uspravnih ljudi". Revolucionari predvođeni Tomasom Sankarom sprovode niz antikolonijalnih reformi i brzo postaju popularni među širom populacijom. Neke od najznačajnijih reformi koje su Sankarini revolucionari sproveli jesu smanjenje plata državnih službenika i ukidanje privilegija, uključenje žena u obrazovni sistem države i zabrana prisilnih sklapanja brakova, kao i oduzimanje zemlje bogatim feudalcima i njena preraspodela sitnim seljacima koji su je obrađivali. Ipak, najznačajnija zadužbina revolucionara iz Burkine Faso na polju spoljne politike jeste organizovanje fronta afričkih zemalja koje su zajedno odbijale da isplaćuju javni dug prema zapadnim imperijalističkim silama.
Nakon što su uz podršku SAD kontrarevolucionari ubili Tomasa Sankaru, gotovo sve progresivne reforme koje su sproveli revolucionari su ukinute. Država se vrlo brzo vraća pod kontrolu Francuske koja ubrzo šalje vojsku i ponovo gradi vojne baze u Burkini Faso.
Kao država podređena Francuskoj do te mere da, iako na papiru nezavisna, u tom trenutku i dalje plaća kolonijalnu rentu, a svoje devizne rezerve drži u francuskoj državnoj banci, okupirana Burkina Faso postaje jedna od najsiromašnijih afričkih zemalja. Nakon ovoga slede decenije teškog života za narod ove afričke države, dok u međuvremenu imperijalisti eksploatišu rudna bogatstva i pljačkaju državu čije stanovništvo radi teške i nesigurne poslove za vrlo male nadnice.
I tako je bilo sve do novog državnog udara koji je predvodio revolucionar, kapetan Ibrahim Traore.
Septembra 2022, Traore sa grupom oficira i "sankarista" sprovodi državni udar, ruši marionetski režim koji je služio Francuskoj i sprovodi antikolonijalnu i antiimperijalističku politiku.
Revolucionari su proterali pripadnike francuskih oružanih snaga sa teritorije Burkine Faso, i dodatno su oporezovali izvoz rudnih i drugih prirodnih bogatstava u Francusku. U međuvremenu su demonstranti, pristalice novog režima, zapalili Francusku ambasadu u kojoj se skrivao Potpukovnik Pol Anri Sandaogo, kolaboracionistički predsednik koji je godinama unazad služio francuskim interesima na štetu naroda Burkine Faso.
Revolucionari iz Burkine Faso se ubrzo okreću saradnji sa drugim pobunjenim državama kao što su Mali i Niger gde su skoro istovremeno izvršeni državni udari i proterana francuska vojska. Francuska preti vojnom intervencijom, ali je jasno da za to nema podršku NATO-a koji je zauzet ratom u Ukrajini i Palestini pa ubrzo odustaje od toga i povlači svoje trupe iz svih pobunjenih afričkih država.
Ibrahim Traore se nakon oslobođenja od francuskog jarma po uzoru na Tomasa Sankaru okreće socijalnoj politici. Školarine na državnim fakultetima su prepolovljene, određene grane rudne industrije su nacionalizovane, a nedavno je Traore najavio novi projekat, masovnu izgradnju stanova i kuća za beskućnike i siromašne ljude. Takođe, uveden je besplatan porođaj koji podrazumeva boravak trudnica u bolnici kao i svu potrebnu besplatnu asistenciju. Ibrahim Traore je prilikom uvođenja ove mere rekao kako je njegova majka iz siromašne porodice i kako nije imala sve potrebne tretmane prilikom porođaja, pa je bilo upitno da li će on uopšte doći na svet.
Uprkos činjenici da državni udari u Burkini Faso i drugim Afričkim zemljama nisu socijalističke revolucije, progresivni karakter ovih pobuna je nesumnjiv, od antikolonijalne i antiimperijalističke politike, pa do socijalne politike koja kroz čitav niz mera značajno poboljšava kvalitet života običnih ljudi. Ovakve socijalne mere jesu prirodna pojava kada se slomi najveći mehanizam opresije, imperijalizam. Tada nastaje prostor za izgradnju socijalne politike, pa i socijaliističkih pokreta koji bi u budućnosti izgradili socijalističko društvo.
Ove afričke zemlje nose različite nazive, neretko i dalje nose nazive koje su im dali kolonizatori ali uprkos tome one kroz antikolonijalnu borbu po uzoru na Burkinu Faso postaju ono što je i ona ponovo postala, zemlje uspravnih ljudi koje su spremne da se suprotstave NATO okupatorima i imperijalističkim eksploatstorima pod svaku cenu.
Smrt imperijalizmu!
Živela sloboda svih afričkih naroda!
